Osada w Biskupinie jest przykładem tzw. kultury łużyckiej i zamieszkiwana była przez ludność rolniczą. W sumie to dziwne, że ludzie zajmujący się uprawą ziemi zamknęli się na wyspie. Być może bali się napadów wroga. Z lądem mieszkańców łączył most, a wejścia na teren osady chroniła opuszczana brama.
Osada znajdowała się na małej wyspie na jeziorze Biskupińskim. Była otoczona falochronami wyciągniętymi na 8 m szerokości. Dodatkowo osadę chronił wał o długości ok. 471m, składający się z 3 warstw drewna, piasku, gliny i kamieni. Za wałem postawiono 13 chat o długości 180m, które zawierały w sumie około 105 pomieszczeń, każde o powierzchni 80m2. Jedno pomieszczenie zamieszkiwała jedna rodzina która wahała się od 6-12 osób. Na tej podstawie archeolodzy liczą, że osadę zamieszkiwało od 800 do 1000 osób. Mieszkańcy po około 150 latach opuścili osadę, ponieważ woda zaczęła się podnosić, a klimat zmieniać. Po rekonstrukcji można zobaczyć tylko 2 chaty, w których znajdują się pomieszczenia z wystawami, sale warsztatowe oraz sklepy z pamiątkami.